Γλεντώντας στο μεγάλο χωριό της Αθήνας. Ανακαλύπτοντας τα γλέντια στα κουτούκια, τις ταβέρνες και τις μουσικές σκηνές της πόλης

Με τον κύκλο «Μουσικά χωριά στην πόλη» 2024-2025, το Μουσείο Ελληνικών Λαϊκών Μουσικών Οργάνων «Φοίβος Ανωγειανάκης» - Κέντρο Εθνομουσικολογίας στρέφει το ενδιαφέρον του στον πολιτισμό της καθημερινότητας στην πόλη και επιδιώκει να φωτίσει, για δεύτερη συνεχή χρονιά φέτος, μουσικές κοινότητες που δραστηριοποιούνται στις γειτονιές της και ασχολούνται ποικιλότροπα με την παραδοσιακή μουσική, χορεύοντας, τραγουδώντας, παίζοντας μουσική, γλεντώντας και δημιουργώντας κοινωνικούς δεσμούς. Πρόκειται για κοινότητες, φορείς της ζωντανής μουσικής κληρονομιάς, όπως μουσικοχορευτικοί, τοπικοί και άλλοι σύλλογοι ή μουσικά σχήματα που διακινούν και μεταδίδουν γνώση, μάθηση, μνήμη αλλά κυρίως το αίσθημα της από κοινού δημιουργίας και δράσης.

Παράλληλα, το Μουσείο επιδιώκει να φωτίσει τους τρόπους που οι άνθρωποι σε διάφορες γειτονιές της πόλης αναζητούν μέσα από την παραδοσιακή μουσική το αίσθημα του ανήκειν και της συνέχειας στον χρόνο, δημιουργούν σχέσεις και μοιράζονται κοινές αρχές και αξίες.

Φέτος, έμφαση δίνεται σε τοπικούς και εθνοτοπικούς συλλόγους και παρέες. Τα μέλη τους, καλλιεργώντας τη μουσική παράδοση και τον πολιτισμό του τόπου καταγωγής τους, νιώθουν να συνδέονται μαζί του, αλλά κυρίως συνδέονται μεταξύ τους, ενισχύοντας τους κοινούς δεσμούς τους, τη συλλογική τους δράση και ταυτότητα και διαμορφώνοντας το δικό τους πλαίσιο ζωής στην πόλη.

Στο πλαίσιο αυτό, ένας εμβληματικός ιστορικός σύλλογος της πόλης, σημείο αναφοράς για τους απογόνους προσφύγων χαμένων, γεωγραφικά, πατρίδων της Ανατολής, δύο σύλλογοι ή/και παρέες με το βλέμμα τους στραμμένο στις νησιωτικές πατρίδες, μουσικοί, χοροδιδάσκαλοι και μουσικά σχήματα της πόλης, μαζί τους και η παλαιότερη Στρατιωτική Μουσική προσκλήθηκαν από το Μουσείο για να παρουσιάσουν το δικό τους μουσικό χωριό, τη δική τους μουσική κοινότητα, μέσα από τις εμπειρίες των μελών τους, τη μουσική και άλλη δράση τους. Δύο δημοσιογράφοι-μουσικοί και ένας ηθοποιός ανέλαβαν να διευκολύνουν τη συζήτηση με το κοινό. Καθένας από τους συμμετέχοντες επεξεργάστηκε, οργάνωσε και προλόγισε ένα μουσικό, μουσικοχορευτικό ή άλλο πρόγραμμα, αναδεικνύοντας ψηφίδες στο πολύχρωμο μωσαϊκό της μουσικής καθημερινότητας στην πόλη.

Γλεντώντας στο μεγάλο χωριό της Αθήνας
Ανακαλύπτοντας τα γλέντια στα κουτούκια, τις ταβέρνες και τις μουσικές σκηνές της πόλης

ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ
Συμμετέχουν:
Οι μουσικοί Μυρσίνη Ποντικοπούλου-Βενιέρη και Αλέξανδρος Ριζόπουλος
Η φωτογράφος και δασκάλα παραδοσιακών χορών Άρτεμις Λιάγκα
Η δασκάλα παραδοσιακών χορών στον Πολιτιστικό Όμιλο Φοιτητών Πανεπιστημίου Αθηνών
(Π.Ο.Φ.Π.Α.) Χριστούλα Λύκου
Τη συνομιλία συντονίζει η μουσικός και δημοσιογράφος Μάρω Παναγή

ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ

«Η νεολαία του κέντρου της Αθήνας χορεύει, τραγουδά, παίζει μουσική και γλεντά καθημερινά σε μικρά κουτούκια και ταβερνεία, στους πεζοδρόμους, τα πάρκα αλλά και μεγαλύτερες σκηνές, ενώ τα καλοκαίρια ενώνεται σε κυκλικούς χορούς σε μεγάλα φεστιβάλ.

Μουσικοί και θαμώνες των χώρων αυτών, ως ακροάτριες και ακροατές, χορευτές και χορεύτριες και γλεντιστές, συν-δημιουργούν, στο πλαίσιο της παραδοσιακής μουσικής και του χορού, μια μεγάλη ανοιχτή μουσική κοινότητα στην Αθήνα, η οποία αποτελεί φορέα της ζωντανής πολιτιστικής κληρονομιάς και συνδράμει στην εξέλιξή της στη σύγχρονη εποχή, στον αστικό ιστό.

Πάνω στα τσιμέντα της πόλης και κάτω από τον ήχο μιας μουσικής παλιάς, οι νέοι και οι νέες επικοινωνώντας μέσα από τον χορό και το γλέντι κι αφού ιδωθούν ξανά και ξανά, γνωρίζονται και κάνουν καινούργιες παρέες, μοιράζονται αξίες και κοινά βιώματα διαμορφώνοντας την ταυτότητά τους και χαράζοντας τη συλλογική μνήμη.

Τι είναι αυτό που μαγεύει τη νεολαία κάθε ηλικίας στη μουσική αυτή; Πώς νιώθουν οι χορευτές και οι οργανοπαίκτες ως μέλη αυτής της ευρύτερης και ανοιχτής κοινότητας αλλά και κατ’ επέκταση ως φορείς της ζωντανής μουσικής κληρονομιάς;»

ΣΤΕΡΕΑ ΕΛΛΑΔΑ - ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ

Πόσο γλυκιά είναι η ζωή
Συρτός Ρούμελης
Περδικούλα ημέρευα
Καλαματιανός Πελοποννήσου
Βλέπεις εκείνο το βουνό
Καλαματιανός Πελοποννήσου
Μ΄αγαπάς γαρουφαλλιά
Καλαματιανός Πελοποννήσου
Όλα τα πουλάκια
Καλαματιανός
Τ’ αηδόνι, τ’ αηδονάκι
Συρτός Πελοποννήσου
Στα Βέρβενα, στα Δολιανά
Συρτός από την Αρκαδία Πελοποννήσου
Μαράθηκαν τα δέντρα
Τσάμικος

ΗΠΕΙΡΟΣ

Εμπάτε, αγόρια, στο χορό
Συρτός «στα τρία»
Στης Πάργας τον ανήφορο
Συρτός «στα δύο»
Βασιλικός θα γίνω
Συρτός «στα δύο»
Ζαλίζομαι
Συρτός «στα δύο»

ΘΕΣΣΑΛΙΑ

Όσα γκιντέρια στον ντουνιά
Μπεράτι
Κοντούλα βλάχα
Μπεράτι
Τασιά
Τι να σε κάνω, Χάιδω μ', δε μπορώ
Χασαπιά

ΘΡΑΚΗ

Στέργιους πισμάνιψι
Ζωναράδικος
Απόψι είνι σειήσματα
Ζωναράδικος
Κουλουριαστός
Σεις ψηλές λιγνές κοπέλες
Μπαϊντούσκα

ΚΥΚΛΑΔΕΣ

Πατινάδα
Σκοπός από την Απείρανθο της Νάξου
Στον Αρτεμώνα
Συρτός από τη Σίφνο
Ακόμα δεν εμίσεψες
Συρτός από τη Νάξο
Αρμενάκι
Ψοφήσανε τα πρόβατα
Οι φίλοι όταν σμίξουνε
Καθιστικός σκοπός από την Κύθνο

Παίζουν τα «Κιντέρια»:
Μυρσίνη Ποντικοπούλου-Βενιέρη (βιολί), Γιώργος Χριστοδούλου (λαούτο), Βαγγέλης Παππάς (κλαρίνο), Ανδρέας Δρακόπουλος (κρουστά)

«Κιντέρια»
Τα «Κιντέρια»* είναι ένα συγκρότημα παραδοσιακής μουσικής. Έχοντας ως έδρα την Αθήνα, που αποτελεί το κέντρο συγχώνευσης των παραδόσεων από όλη την Ελλάδα, παραδόσεων που επιβιώνουν στα ακούσματα του καθενός ανάλογα με τις ρίζες καταγωγής του, το σχήμα στις εμφανίσεις του παίζει και τραγουδά παραδοσιακά κομμάτια από την Ήπειρο ως τη Θράκη και από τη Μακεδονία ως τα Δωδεκάνησα.

*Η λέξη «κιντέρια», από την τουρκική "keder" (λύπη, θλίψη), χρησιμοποιείται στην ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλίας και της Ηπείρου και σημαίνει τους κάθε μορφής καημούς και βάσανα, που με τη σειρά τους αποτελούν έναν από τους βασικούς άξονες της θεματολογίας των στίχων των δημοτικών τραγουδιών.